سد بختياري – قسمت اول

همان موقع كه آن مقاله همشهريم را در وبلاگش خواندم ، در صدد برآمدم كه نظريه انتقادي در رابطه با مشكلات زيست محيطي كه در اثر طرحهاي سد سازي كه تا كنون بوجود آمده است ، بنويسم و در آن ذكر كنم كه درست است كه نبايد همواره نيمه خالي ليوان را ديد ، ولي با همين نگاه مثبت هم ، چنين طرحهايي ممكن است عواقب نا مطلوبي را هم بدنبال داشته باشد . خشك شدن تدريجي درياچه اروميه در ذهنم تداعي شد كه يك جنين اكوسيستم طبيعي زيبايي ، چگونه بدست بشر در حال نابودي است . سد سيوند در ذهنم تداعي شد كه چگونه ساخت اين سد ، آثار تاريخي و هويتي يك ملت را از بين مي برد ، صرفنظر از مسائل هويت ملي ، اگر روزي صنعت گردشگري در اين مملكت ، سرانجامي يابد ، چه چيزي خواهيم داشت كه به گردشگران نشان دهيم و از اين محل كسب درآمد نمائيم . بسياري از كشورها ، اصلي ترين منبع درآمدشان از صنعت گردشگري است . همين امارات يا به اصطلاح عامه مردم « دبي » ، با همه اموال و دارائيهاي نفتي كه دارد ، سعي اش بر اين است كه اين كشور را به يك قطب گردشگري جهاني تبديل كند ( همچنان كه كرده است ) تا وقتي كه درآمد نفتي اش تمام شد ، منبع درآمدي پايدار داشته باشد . اين در حالي است كه هيچ چيز جزء ماسه بادي ندارد كه به گردشگران نشان دهد و بهمين خاطر سعي مي كند با ساخت آسمانخراشها و بزرگراهها و منوريلها و ... منحصر بفرد ، براي خود كسب اعتبار كند و به اصطلاح تبديل به يك قطب گردشگري بزرگ دنيا شود . در حال حاضر هم درآمدهاي بسياري از اين راه كسب مي كند .

اما ما كه نتوانسته ايم از اين جاذبه هاي مصنوعي درست كنيم ؛ اگر آثار تاريخي مربوط به دورانهاي قبل از ميلاد ، مناظر زيباي طبيعي و .... را هم بدست خود نابود سازيم ، بعد از پايان يافتن ذخاير نفتي ، چه منبع كسب درآمدي خواهيم داشت . البته همه اين موضوعات شايد به عمر همگي ما وصال ندهد ، ولي آيا نسل هايي كه بعد از ما مي آيند ، ما را خواهند بخشيد ؟

وضعيت جغرافيايي منطقه اجراي طرح

بعضي از نواحي زاگرس هنوز هم امكان دسترسي به آنها بجز از طريق راه آهن سراسري تهران جنوب ، وجود ندارد . كساني كه با راه آهن اين مسير را طي نموده باشند ، كاملاً مي دانند كه پس از گذشتن از ايستگاه درود ، تونلهاي طولاني و دره ها و تنگه هايي آغاز مي گردد كه در واقع عبور از دل زاگرس مي باشد . اين تونلها و پلهايي كه روي دره هاي وصل كننده دو دره به يكديگر براي عبور راه آهن ، ساخته شده است در زماني بوده كه هيچيك از ابزارها و ماشين آلات امروزي وجود نداشته است . در بزرگراه تهران شمال نيز بايد راه از دل رشته كوه البرز عبور كند ، همانگونه كه راه آهن از دل رشته كوه زاگرس عبور كرده است . چنانچه مسافرت توسط قطار در اين مسير در روشنايي روز انجام پذيرد ، زيبائيهايي طبيعي و بكر و دست نخورده اي مشاهده مي شود كه عكسهايي كه از زيبايي هاي طبيعت سويس و كشورهاي دامنه آلپ مي بينيم ، در مقابل اين مناظر بايد كوتاه بيايند . بهرحال يا خوشبختانه يا متاسفانه ، نتوانسته ايم از اين مكانهاي زيبا ، قطب هاي گردشگري درست كنيم . خوشبختانه از اين لحاظ كه شاهد آلودگي هاي زيست محيطي و زباله و ...... در آن مناطق نيستيم و از اين بابت مصون مانده اند . متاسفانه از اين لحاظ كه اگر در اين مناطق ، قطب هاي گردشگري احداث مي شد ، چه تاثيرهاي اقتصادي براي مردم منطقه و نهايتاً براي كشور بهمراه داشت ».

همانطور كه در بالا ذكر كردم ، مي خواستم نقدي بر مقاله دوستم بنويسم ولي دنبال منابع اطلاعاتي بيشتري بودم كه ياوه ننويسم . در اين اوضاع و احوال ، مقاله اي در روز شنبه مورخ 24 مهرماه ، در روزنامه همشهري بقلم يك پژوهشگر آب و توسعه پايدار بنام «سركار خانم فاطمه ظفرنژاد ( البته عنوان خودشان را ننوشته بودند كه اينجانب نيز نام ايشان را با پيشوند دكتر يا مهندس ذكر كنم ) » در اين رابطه آمده بود كه جرات يافتم كه اين موضوع را در اين وبلاگ درج نمايم . همانطور كه در ابتدا شرح دادم ، مقاله آن هم كسوت همشهريم را با همان آب و تاب تحت عنوان قسمت دوم ذكر مي كنم ( البته با اندكي دخل و تصرف در ادبيات و جمله بندي هاي آن ) و پس از آن گزيده اي از مقاله انتقادي سركار خانم ظفر نژاد كه با عنوان « آيا هر ساخت و سازي توسعه به شمار مي رود ؟ » را بعنوان قسمت سوم درج مي نمايم و در نهايت تفكر و تعقل و نتيجه گيري را به خوانندگان واگذار مي نمايم .

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: